امیلی مورگان، تسخیر شده ترین هتل استان تگزاس (قسمت اول)

مقصد گردشگری امروز ما هتلی است با سرنوشتی عجیب و قابل توجه، هتلی که از قضا در نزدیکی گورستان تاریخی ساخته شده است که خود به عنوان یکی از مکان های تسخیر شده شهر سن آنتونتیو واقع در استان تگزاس آمریکا شناخته می شود. ساختمان این هتل قبل از آن که مبدل به یکی از لوکس ترین هتل های کل شهر شود، بنایی بود که به آرامی از دل صخره های مرمری به دنیا آمد و در زمان ساختش، باعث مباهات سازندگان و حیرت بینندگان بود.

در سال 2015 یو اس ای تودی (Usa Today) از این هتل به عنوان سومین هتل تسخیر شده جهان یاد کرد، لقبی که بی شک ناخودآگاه توجه عاشقان جهانی ترس و هیجان را به خود جلب می نماید. به همین مناسبت تصمیم گرفتیم در قالب گردشگری وحشت امشب، سری به این هتل زده و اندکی بیشتر با حال و هوای خاص آن آشنا شویم.

در مقایسه با بسیاری از هتل های تاریخی دیگر، هتل امیلی مورگان (Emily Morgan) از زمان برگزاری افتتاحیه بزرگش در سال 1984 تا به امروز، همیشه به فعالیت مشغول بوده و علی رغم تمامی ماجراهای کوچک و بزرگ، وقفه ای در کارش مشاهده نشده است.

در سال 2015، نام این هتل به لیست هتل های تاریخی آمریکا اضافه شد، هر چند که اهمیت تاریخی ساختمان این هتل در شهر سن آنتونیو حتی به قبل تر از احداث هتل بازمی شود. در واقع مدت ها قبل و در سال 1977، سازمان ثبت ملی اماکن تاریخی آمریکا، این ساختمان را به عنوان بخشی از منطقه تاریخی آلامو پلازا (Alamo Plaza) به ثبت رسانده بود. به نام این هتل در بسیاری از مجلات معتبر اشاره شده است از جمله در امریکن ایرلاین (American Airline). بعلاوه در سال 2010 و در جریان برگزاری بیست و پنجمین جوایز انجمن معماران آمریکایی در سن آنتونیو، این هتل پیروز به دریافت جایزه شد و این گونه است که متوجه می شویم سن تنها یک عدد است که نمی تواند سد راه پیروزیت در هر دوره و زمانی باشد.

این بنای 13 طبقه با سبک معماری گوتیک خود فقط از اواسط دهه 1980 به عنوان هتل امیلی مورگان مشغول فعالیت بوده، اما خود ساختمان مدت ها پیش از این تاریخ و از دهه 1920 وجود داشته است. در واقع این بنا قبل از آن که هتل باشد، زمانی یک بیمارستان بود و همین امر شاید به نوعی توجیه نماینده بخش قابل توجهی از اتفاقات اتفاق افتاده در این هتل باشد.

قبل از آن که این ساختمان در میان این بستر سنگی شکل بگیرد، سنگ های مرمر استخراج شده از این محل در ساخت بسیاری از ساختمان های بخش مرکزی این شهر قرن نوزدهمی به کار رفته بودند. اما در نهایت در سال 1924 ساختمان سازی به نام جی. می. نیکس (J.M. Nix) و معماری به نام رالف کامرون (Ralph Cameron) با یکدیگر همراه شده تا آن چیزی را به وجود بیاورند که به نوعی به عنوان اولین آسمانخراش منطقه ها غربی رودخانه می.سی.سی.پی شناخته می شود.

نیکس و کامرون وقتی تصمیم گرفتند چیزی را بسازند که در آن موقع بلندترین ساختمان سن آنتونیو محسوب می شد، هرگز به پشت سر خود نگاه نکردند. طرح نهایی آن ها شامل یک برج سیزده طبقه با ظاهری به سبک گوتیک احیا شده بود که سه طبقه تحتانی و سه طبقه فوقانی آن با آجرهای لعاب داده شده با terra-cotta یا سفال پوشیده شده بود، در حالی که هفت طبقه میانی از آجرهای معمولی ساخته شدند.

کار این دو بسیاری را مبهوت خود کرد. در ابتدا شاید شکل سه گوش و متفاوت این ساختمان بود که چشم ها را به سوی خود می کشید، بنایی که به نوعی تقلیدی آشکار از دیگر ساختمان سه گوش و معروف واقع در شهر نیویورک ملقب به ساختمان اتوی آهنی (Flat Iron Building) بود که در دهه 1800 در این شهر ساخته شده بود.

در طول آن دوران، شهرهای بزرگ جهان وطنی (کازموپولیتن) در شمال آمریکا همگی در پی الگوهای مشابهی بودند و یکی از این الگوها ساخت ساختمان های سه گوش بود که از آن جمله می توان به شهرهای سان فرانسیسکو، شیکاگو، دنور و تورنتو اشاره نمود. به نظر می رسد سن آنتونیو هم نخواست از این قافله عقب بماند و از آنجایی که یکی از چهار شهر ممتاز این استان بود، وارد این رقابت تنگاتنگ برای زیبا دیده شدن و متفاوت بودن شد که نتیجه اش ساخت این ساختمان خاص بود.

در سال 1997 و بعد از آن که این ساختمان مذبور به هتل امیلی مورگان تبدیل شد، تحت یک سری عملیات نوسازی و بازسازی جزئی نهاده شد. عملیات فوق نزدیک به یک سال به طول انجامیده و چندین میلیون دلار هزینه داشت. پس از آن بود که این ساختمان مبدل به هتلی با 177 اتاق و 24 سوئیت مجلل شد که برخی از آن ها از امکاناتی بسیار لوکس و وسوسه انگیز برخوردار هستند. دیگر نوسازی چندین میلیون دلاری این هتل به سال 2012 باز می شود و بعد از آن بود که این هتل در اختیار خانواده معروف هیلتون (Hilton) نهاده شد.

یکی از نکات جالب توجه این هتل مسئله طبقه چهاردهم است. همانطور که پیش تر اشاره نمودیم این هتل در 13 طبقه ساخته شد، اما به هر حال عدد 13 به نحسی معروفیت دارد. در نتیجه مثل بسیاری دیگر از ساختمان های این چنینی در گوشه و کنار جهان، هتل امیلی مورگان نیز همان رویه را در پیش گرفته و تصمیم گرفت قید این عدد منحوس و شناخته شده را بزند. لذا طبقه سیزدهم هتل برای پرهیز از هرگونه بدشگونی به نام طبقه چهاردهم شناخته می شود، مسئله ای که برای بسیاری تا حدی گیج نماینده است.

دیگر نکته جالب در این هتل مربوط شماره اتاق ها است. در این هتل ناگهان از اتاق 1407 به اتاق 1409 می رسید و این وسط ظاهرا اتاقی به نام 1408 وجود خارجی ندارد، چرا که جمع اعداد فوق مجددا عدد شوم سیزده را یادآوری می نمایند.

به هر حال این خرافات در همه جای جهان رواج دارد و مختص این هتل نیست. برای بسیاری از مالکان و فعالان عرصه تجارت های بزرگ مثل هتل داری، پرهیز از مسائلی این چنینی به منظور جلوگیری از بدشانسی های احتمالی، امر چندان نامعقولی نیست. حتی شاید باید به این نکته اشاره نمود که بسیاری از مهمانان خرافاتی ناخودآگاه تمایلی به اقامت در طبقه سیزدهم ندارند و همین مسئله انتخابی پیش روی مالکان هتل ها نمی گذارد.

اما خب به نظر می رسد علی رغم تمام کوشش ها و فاکتور گرفتن از طبقه سیزدهم یا اتاقی با همین شماره، تمامی طبقات و اتاق های این هتل درگیر داستان تسخیرشدگی هستند. البته با گذشته ای همانند داستان این هتل، البته این مسئله چندان عجیب و غیر متعارف نیست، آیا شما هم موافقید؟

به لطف برخورداری از گذشته ای منحصربه فرد، جای تعجبی نیست که هتل مورگان به عنوان یکی از تسخیرشده ترین هتل های استان تگزاس شناخته می شود. طبق گزارشات متعدد مهمانان و حتی گزارشات ارائه شده به وسیله مدیران و کارمندان هتل، چندین طبقه از این هتل بیش از بقیه درگیر رخدادهای عجیب و ماورایی است. در این میان طبقات هفتم، نه و چهارده به اضافه زیرزمین از این لحاظ بیشترین آمار وقوع پدیده های غیر قابل شرح و رویت ارواح را به نام خود ثبت نموده اند. به طوری که حتی پیشنهاد می شود اگر تمایل به درک بهتر ترس و هیجان ناشی از فعالیت های عجیب و غیر قابل شرح را دارید، حتما شبی را در اتاقی در طبقه هفتم این هتل سپری کنید!

همانگونه که قبلا هم اشاره نمودیم این مسئله به نحوی به پیشینه تاریخی هتل و به خصوص شرایط گذشته این طبقه برمی شود. ظاهرا زمانی که این ساختمان به عنوان بیمارستان مورد استفاده بوده، طبقه هفتم محل نگهداری بیماران روانی، بخش جراحی، سردخانه و البته اتاق انتظار بوده است. تقریبا بیشتر گزارشات مربوطه به مشاهداه ارواح، به نحوی به همین دوران بازمی شود.

بارها مهمانان هتل از وقوع رخدادهای عجیبی صحبت کردند که شرحی برای وقوع شان نبود. از حس سرمای ناگهانی و حتی بوی شدید ضد عفونی نماینده های متداول در بیمارستان ها که مشام را آزار می دهند. طبقه کذایی چهاردهم نیز ظاهرا علی رغم تغییر نامش، هنوز هم جایی است که این رایحه بیش از سایر طبقات حس می شود، اما در مجموع هر کدام از طبقات و بخش های هتل داستان های ترسناک بسیاری برای بازگو کردن دارند، داستان هایی که از تجربیات توأم با هول و هراس مسافران این هتل حکایت دارند.

هتل امیلی مورگان، سن آنتونیو، تگزاس

در بخش بعدی این مطلب نیز همراه ما باشید تا شما را با مجموعه ای متنوع از این ماجراهای عجیب آشنا کنیم. ماجراهایی که بی تردید باعث شده اند نام این هتل در شمار تسخیر شده ترین های جهان و به ویژه ایالات متحده، جایگاهی همیشگی و جاودانه داشته باشد.