معرفی فیلم آرتیست؛ به سبک فیلم های قدیم

عنوان اصلی: The Artist

کارگردان: میشل هازاناویشس

آرتیست داستان سینما در دهه بیست است. یک بازیگر سینمای صامت به نام ژرژ والنتین روزی به طور اتفاقی با زنی به نام پپی میلر برخورد می نماید که برای تست بازیگری آمده. والنتین گروه کارگردانی را وادار می نماید که او را قبول نمایند. شیمی بین والنتین و پپی فوق العاده است و آن ها زوج خوبی را روی پرده تشکیل می دهند و خارج از پرده هم رابطه عاطفی بین شان شکل می گیرد. دو سال بعد دوران فیلم های صامت به سر می رسد. اتفاقی که والنتین نمی تواند آن را قبول کند.

آرتیست ادای دین به سینمای کلاسیک بود و به همین علت هم خیلی از منتقدان شیفته اش شدند. البته در سال های بعد از اهمیت فیلم کاسته شد. اما ژان دوژوردان با گرفتن جایزه کن و اسکار برترین بازیگر مرد تبدیل به پدیده آن سال شد. خود فیلم برنده پنج جایزه اسکار شد و امتیاز متاکریتیک آن 89 از 100 است. آن ها معتقد بودند که آرتیست مجموعه ای از همه چیزهایی است که به خاطر آن ها به سینما می رویم: خنده، اکشن، گریه و فرصتی برای این که در جهانی دیگر غرق شویم. این فیلم نامه ای عاشقانه به سینماست.

هازاناویشس بعد از گرفتن اسکار دو فیلم جست وجو را ساخت که آن فیلم هم در بخش مسابقه کن حضور داشت و فیلم گدار عشق من که هیچ کدام نتوانستند موفقیت فوق العاده آرتیست را دنبال نمایند. بازیگر مکمل زن آرتیست، بره نیس بژو هم که نامزد اسکار شده بود بعدتر سر فیلم گذشته با اصغر فرهادی همکاری کرد و نقش مقابل علی مصفا را بازی کرد. بژو برای بازی در فیلم فرهادی جایزه کن را گرفت اما کار شاخص دیگری از او در این سال ها ندیدیم.